Sempozyum başlayış tarihleri

Şükran olgumu daha daha da geliştiriyorum

Teşekkür esasen, hissedilmiş olan derin ve güzel bir duyguya karşılık olan gizli bir içsel takdirdir. Dr. Doris Wolf’a göre teşekkür ”içsel derin bir memnuniyetin, hoşnutluğun, yaşama sevincinin, mutlu bir yaşamın, yaşam desteğinin, neşenin, sefanın ve sevincin anahtarıdır.”

O kadar çok yazarların bu konuda kitaplarını okudum ki, her birisi de teşekkürün önemini ve ehemmiyetini dolu dolu vurguluyor. Teşekkür her türlü isyanı, yani psikolojik soruna bir son veriyor.

Kendimden bir örnek vereceğim: Bir gün üzülerek fark ettim ki, ben teşekkür ediyorum Allah’a, fakat bu oldukça yapay ve ağız alışkanlığı gibiymiş meğersem. Çok çok sonra asıl teşekkür etmek ne demekmiş, kişisel gelişmim esnasında pek kıymetli hocalarımdan ve eğitmenlerimden öğrendim. Teşekkür ediyorum sana hayat, bana teşekkür etmeyi öğrettiğin için!

Gülmek
 
ödüllendirir;
ortamda güven oluşturur;
yaratma gücünü tetikler;
kavgaları durdurur,
barışı oluşturur;
karşımdakini etkileyerek, onun da gülmesini sağlar;
içteki negatif sorunlar zincirini kırarak, etkisiz hale getirir;
zihni ve vücudu zinde, dinamik ve sağlıklı tutar;
insanları birbirine tatlı bir bağ ile bağlar;
hemfikirli insanları birleştirerek, neşeli bir yolculuk eşliğinde hedeflerini kolaylıkla sonuçlandırır;
vücudun mutluluk hormonları salgılamasını sağlar;
iletişimi kolaylaştırır;
kapalı kapıları açar;
insanın hayata bakışını ve duruşunu pozitif kılar;
cesaretlilik ve rahatlıktır;
insanı sosyal alanda başarılı kılar;
insanı özelleştirir;
stresi yok eder.

Önsezilerin aksine işleyen ego

Önsezilerin sesi başkadır, egonun sesi ise bambaşkadır. Sezgiler yumuşacık, kalbi okşayıcı ve pozitif olarak hisseder ve algılarız; egomuz ise bize emirler yağdırır ve bizi aşağılayarak konuşur içimizde. Ego, sezgilerimizin bize hediye ettiği buluşları, tasavvurları, ani fikirleri, ve düşünceleri hemen kötüleyerek, o muhteşem güzellikleri hayatımız da kullanmamıza ya da onları hayata geçirmemizi engeller. Ego aynı zamanda da kendisini de büyük ve ulaşılamaz görür, yani dev aynasında görür. Egonun en büyük derdi, kişiyi alışkın olduğu hayat tarzından dışarı çıkarmayarak, sözde onun yaşamını korumaya. Oysa ki, hergünü aynı geçen bir insanın hayatı tamamen tehlike altındadır. Doğası o ki, insan ruhen dinç ve zinde kalmak için daima yeni bilgiler öğrenmelidir. Zihin işte bu sayede dinamik kalır ve kendi kendisini sürekli yeniler.

Birkaç yıl önce sezgiler kavramıyla karşılaşınca bir de fark ettim ki, egomla sezgilerim tam bir arap saçına dömüşler. Sevgili Tanrı misafiri, sezgilerimi egomdan ayırabilmek epey bir vaktimi almış olsa bile, buna gerçekten değdi. Çocukluğumdan beri ‘ego odaklı bir ahlak banyosuna’ tabii tutulmuş olduğumdan dolayı da ne yazık ki, ego ağır basmış içimde. Bunun acısını, içimdeki o alelade olan önsezilerimle karşılaştığım vakit daha da net belirleyebildim.

Birkaç yıl önce sezgiler kavramıyla karşılaşınca bir de fark ettim ki, egomla sezgilerim tam bir arap saçına dömüşler. Sevgili Tanrı misafiri, sezgilerimi egomdan ayırabilmek epey bir vaktimi almış olsa bile, buna gerçekten değdi. Çocukluğumdan beri ‘ego odaklı bir ahlak banyosuna’ tabii tutulmuş olduğumdan dolayı da ne yazık ki, ego ağır basmış içimde. Bunun acısını, içimdeki o alelade olan önsezilerimle karşılaştığım vakit daha da net belirleyebildim.

Nedir o dillerde dolanan duygudaşlık ya da ruh akrabalıkları meseleleri Allah aşkına? 

Dünyaca duygudaşlığı araştıran profesyonellerimize göre, bu ayrıcalık hem düşüncesel hemde hissi bazda bir kişiyle hemfikirlilikmiş. Sevgili okuyucularım, sizleri bilemem ama, ben ruh ikizlerimi eninde sonunda bulacağımdan eminim: İçimde vazgeçilmez bir tutkuyla yıllardır ruh ailemi arıyorum ben.

Eş ruh deyince aklıma Mevlana ile Şems geliyor. Onların derin sohbetleri ve eğitimleri bana sohbetin doyuruculuğunu anımsatıyor. Bana kalırsa onlar, ruhsal açıdan birbirlerini tamamlayarak tümlediler, tıpkı farklı olaylar biraraya gelerek bir bütünün tamamlanması gibi. Yüzlerce yabancı ve yerli dünya yazarlarının envaiçeşit görüşlerini inceledikten sonra anladım ki, mana şekilden gerçekten de çok daha önemliymiş.

Sevgili arkadaşlar, sizlere kısa da olsa, kadersel çizgimde ötürü benim yaşadığım bazı çılgınlıklardan anlatacağım. Ve bana göre artık şu bir gerçek ki, her yaşanmış bir hayati çılgınlığın altında dev bir pozitif mesaj ve tecrübe gizlidir. Marifet ise onu o an süzüp görebilmekte, bu da ancak eğitimle ve sezgilerin şifresini çözebilmekle alakalı. Dolayısıyla da ben artık her bunalıma pozitif bakmayı bu sayede öğrendim.

Ana baba ‘evimin’ doğrular, ahlak, terbiye ve çocuğa eğitimi adı altında, yıllar yılı o evin bana bir zulüm hanı olduğunu keşfedince, adeta dünyam karardı. Oysa ki bana göre ana baba, hep doğruları öğrenmeye ve uygulamaya gayret eden kişiler olmalıydılar. 

Biliyorum, ‘ailemle’ sonum ne oldu merak ediyorsun kıymetli okuyucum! İçim de zaman zaman o acıyı hissetmiş olsam bile, iyi ki adaletin ve vicdanın yanında yer almamı sağladı kader. Aksi takdirde çirkin ahlaklara göz yummuş olurdum. Şu alemde kör olarak dolanmaktansa, acı çekip sağduyulu olmayı yeğlerim. O aileden elbette ayrıldım, şimdi beni anlayan insanların yanındayım ve mutluyum. Hayat demek ki buymuş. Çok doğal ki, krizleri yaşayacağız ki, onlarla başa çıkabilmeyi öğrenelim diye…

Yalnızlıktan neyi anlamalıyız arkadaşlar? Hani bazen olur da kendimizi yapayalnız kalmış ve içsel bomboş gibi hissederiz ya, sanki derdimizi birisine anlatmak istesek bile, bizi o kişi anlamayacakmış gibi düşüncelere dalarız. Her bir derdimiz de davranış kalıbı sahibi olduğumuz gibi, yalnızlık duygusunun altında da elbette bir örüntümüz yatar.

Yalnız kalmışlık duygumuz ta derinlerimizden gelir. Bir örüntü kendi kendine oluşmaz, bir örüntü aslında zihnimizin daha fazla zede almaması için, içimizdeki sistemimiz tarafından – zamanında yaşanmış bir acıyı hazmetmek için – üretilmiş olan geçici bir mekanizmadır

Bu bir aradır…

Bilimsel araştırmalara göre, yalnızlık hissinin temelinde yatan olay ise, zamanında hayata negatif bakış açısını içselleştirdiğimiz için, yalnızlık duygusunu da dolayısıyla tetiklemiş olmamızdır. Ayrıca da kendini yalnız hisseden kişiler, kendilerinin sevilmediğini hisseden kişilerdir. Bu örüntü ise, çocukluğumuz da ebeveynlerimizin bizi sevmemiş olduklarını fark etmiş olduğumuzdan dolayı kaynaklanmaktadır. İşin daha da aslına inersek derin psikolojiye dayanarak, içselleştirmiş olduğumuz yalnızlık hissimiz de, sevilmeme duygularımız da bizlere ”başkaları tarafından reddedilme korkularımzı” anlatıyor.

Yıllar süren araştırmalarım sonucu artık ben şu kanıya vardım, dünyanın kuzeyinde de, doğusunda da, batısında da ve güneyinde de bilimle, daha doğrusu ”doğanın yazdığı kitapla” çok derinden ilgilenen ve onu araştıran herkes asıl mana alemiyle, yani sembollerle bir şekilde tanışmış. Her ne kadar da dillerde kelime farklılıkları olsa bile, ülkeler temelinde aynı simgelbilimi anlatıyorlar.  

Şamanların kayalara kazdıkları resimleri düşün, Mısırlıların piramitlerini hatırla, bizim Kapadokyadaki peribacalarını anımsa, hepsi de zengin sembol içerikli yapılar.

Demek ki bu tamamen insanoğlunun doğasında yatan, karakteristik olarak zaten var olan bir olay. Öyle ya, Amerikalı Doreen hanım melekleri hangi gözlerle ya da bilgilere sahip olduğundan dolayı o kadar güzel anlatabildi? İnanmayacaksın sevgili Tanrı misafiri, ben meleklerin semboliğini ve ehemmiyetini, Doreen’in kitaplarını okuyunca anladım. 

Her gün zamanında içselleştirmiş olduğumuz davranış kalıplarını habire bilinçdışı uyguluyoruz da, o akışların bazen farkında bile değiliz. 

Nedir peki o davranış örüntüsü denen şey?

Davranış kalıbı, içine doğmuş olduğumuz ailenin ve de toplumun bize empoze etmiş olduğu fikir, düşünce, duygu, anlayış, değer yargı sistemi, ahlak ve davranış mahkumiyeti ve kültürüdür. Biz bu kalıpları, ailemizi ya da sevdiklerimizi kaybetmeme pahasına bir ahlaklar geçidi olarak otomatiğe bağlamış haldeyiz. Ailemize o kadar çok güvenip inanmışız ki, onların da bize sağlıksız ahlak ve ya bilgi enjekte edebileceklerini hiç aklımıza getirmemişiz.

Geçmişteki negatif davranış kalıplarımızdır bizlerin bir konuda bugün başarılı ya da başarısız olacağımızı belirleyen. Zira, ebevynim bana ”sen elini attığını başarırsın mutlaka”, diye mi beni yetiştirdi, yoksa ”sen bir işe yaramazsın zaten!” eğitim banyosundan mı geçtim ben?; işte bu düşünce akımı beni bir iş de ya başarılı ya başarısız kılar. Eğer ki ben ”istediğimi başarırım” düşüncemi içselleştirdiysem, elimi attığım her konuda da başarılı olurum.

Ayrıca da biz bu sayede kendimizi ve hayatı sorgulamayı tamamen unutmuş olabiliriz, oysa ki hayatı sorgulamakta, tıpkı sevgi gibi, doğadan bize bahşedilmiş çok kıymetli bir olgunluk. Kendini ve hayatı sorgulamak ise ruhun gıdasıdır, tıpkı vücudumuzun da gıdalara ihtiyacı olduğu gibi. Ruhunu sorgulamayanların ruhları yaşarken ölüyor.

Anladım ki, insanlar davranışlarını sorgulamıyorlar, çünkü o yapıyla – o herkeslerden bucak bucak gizledikleri taraflarıyla – doğal olarakta yüzleşmeleri gerekecek. Ancak içimizdeki o sağlıksız korku denen illüzyonu yenmeyi başarırsak, ayna da dolu dolu yüzümüze bakabiliriz. Hem aynalara dolu dolu bakabilipte, kendimle barışıp içsel huzuru bulma imkanı varken, neden o olgudan kaçayım ki?!

Davranış örüntüleri kursumuzda, düşünce akışımızı inceleyerek, içlerinden bizi en acıtan davranış kalıbımızı süzerek ele alıyoruz. O kalıp hangi şartlar altında ve neden bilinçaltımıza yerleşti detayına kadar araştırıyoruz. Sevgili arkadaşım, ben öyle mutluyum ki, bu sayede muhteşem doğa ve bilgileri bana birçok negatif kalıplarımı göstererek, onları pozitif kalıplara dönüştürmemi nasip etti. Biliyor musun, yıllar evvel ilk kez davranış terapisini duyduğumda, ”aman sanki sihirli değnek değecek banada, bende beğenmediğim ahlakımdan kurtulabilecek mişim gibi, ne saçma!?” demiştim kendi kendime zamanında! Meğer ne kadar yanılmışım o dönemler.

Halen içim acıyor gerçekten , insan onca yıl beraber yaşadığı ailesine nasıl arkasını döner ki?! Bugün biliyorum ki artık, ‘ana babam’ Tanrın’nın onlara bahşetmiş olduğu hediyeye ihanetler etmişlerdi. Ruhumu, kendi eksik kaldıkları ruhi ihtiyaçlarını karşılamam için ‘yetiştirmiştilerdi’. Onlar ana baba tarafından almaları gereken sevgiyi (ve daha yüzlerce güzel duyguyu) zamanında alamayınca, bunun onca öfkesini bana saldırarak – küçücük ve tamamen savunmasız bir çocuktan – almışlardı: Beni kendilerine köle etmişlerdi. Bir de baktım ki birgün, içimde iki farklı Ayla var! Birisi, o ailenin her isteğini hizmetçi gibi yerine getiren Ayla ve de bir yerlerde kendi kendisine yeterek, neşe, hayat ve çosku dolu bir Ayla.

Resim: Arthur Rackham: Jüliyet uyuyor

Psikolojik eğitimim bana hangi karakterin sağlıklı, hangisinin sağlık dışı olduğunu öğrettiği vakit, çok şaşırarak artık anlamıştım ki, insanlar kültür, töre ve terbiye kılıfları adı altında, çocuklarını kendilerine köle ve gebe yetiştirebiliyorlardı. Doğan hocam bu davranış bozukluğunun adını ”kültür robotu” koymuş, ne kadar isabetli bir terim. Bu sayede o çocuk otomatik olarak, eğer hayatı boyunca o ”hapishaneden” kurtulup da kendine güveni öğrenmezse, ebedi o ebeveynlerinin sağlık dışı umutlarına kalmıştır. Bu tavır aynı zamanda da, ileride kadınlarımızı da eşlerine bağımlı kılıyor. Dahası bu yapı sağlıksız insan ilişkilerini de beraberinde getiriyor. Korkularla yönetilmemize bir son vermeliyiz, sevgili yoldaşlar.

Hepimiz de içinde yaşadığımız toplumlardan sorumluyuz!: Sağlıklı toplum ve aile nasıl olunur, sorgulayacağız, öğreneceğiz ve de uygulayacağız. Gereken toplumlara baş kaldırarak, onların toplumu zedeleyen ahlak anlayışını yer ile yeksan ederek, barışı ve barışçıl davranmayı öğrenerek etrafımıza rol model olacağız.

Bu olan bitenlerin aşamasında ben kendim için bir karar aldım: İnsanı huzurlu kılan, mutlu eden, üretken kılan kültüre evet!, insanı köleleştiren her türlü sistemlere hayır!

Sevgili arkadaşlarım, güzel kokuları seven, tütsülerin gücüne inananlara merhaba…

Bu seminer de en sevdiğimiz bitkilerin tütsüsünü bizzat yakacağız. Bitkileri yaktığımız vakit, onların eterik aromasını içimize çektiğimiz de ruhumuz sükunete eriştiği zaman, tütsünün bizlere hediye edilmişlik yüce kudretini de böylelikle anlamış olacağız.

Tütsünün gücüne gelince: Ben yaklaşık 3-4 yıl evvel tütsülerin gizemine, eğitimim gereği ‘denk’ geldim. O gün bugün tütsü hayatımın ve ruhumun vazgeçilmezi oldu.

Ruh potansiyelleri derken, marifetlerimize değinmek istiyorum. Farkında olduğumuz marifetlerimiz de var, olmadıklarımız da var. Bu seminerde ise henüz farkında olmadıklarımızı ortaya çıkarmakla meşgul olacağız. Bu o kadar önemli ki sevgili okuyucum! Zira, bende ne kadar keşfedilmiş yetenek var ise, ben işte o kadarım:

Yeteneklerim bana ‘ben değerliyim’ olgusunu kazandırır;

becerilerim kendime güvenimi keskinleştirir;

marifetlerim, ilişki bağımlılığımı çözümler: kendi işimi kendim görürüm;

yeteneklerimi kendimde hissettikçe, kendimle iftihar ederek, ne kadar güçlü ve özgün olduğumu anlamış olurum;

marifetlerim bana krizlerle başa çıkma konularında çok faydalı olur, bana gitmem gereken yönü göstermekle;

ruh potansiyellerim bana, içimden gelen mesleği ya da uğraşıyı  gösterir;

yeteneklerim beni bana katarak, beni cesur kılar…

Resim: Aya Sofya’yı olağanüstü potansiyelleriyle inşa ettiren ise Bizans Imparatoru I. Jüstinyen’dir…

Ne yazık ki psikolojik sınırlarımızı en küçük yaşlardan itibaren korumak bize öğretilmediğinden dolayı, içimizden bir konuya hayır demek gelse de, karşımızdakine evet demeyi içselleştiriyoruz. 

Sevgili okuyucum, bu öyle bir dev sorun ki, başkalarına karşı ilişki bağımlılığını da getirdi beraberinde. Öyle ki, bu yüzden karşımızdakini habire memnun etme ahlakına yenik düştük. Bizler başkasını hoş tutmaya çalıştıkça da, kendimizden ödünler vererek, kendimize insan hakları ihlali yapmış oluyoruz. Hocalarımdan birisinden duymuştum, bu tür bağımlılığın adının ”modern efendi köle ilişkisi” olduğunu: Efendi emir veriyor, köle de emri yerine getririyor. Güzel kardeşim, bu tavır ve ahlak o kadar yaygın ki toplumda, halbuki bu tamamiyle insan sınırlarını çiğneyerek ezip geçmiş olmaktır bana göre. Karar benim: ya karşımdakine – kim olursa olsun – hürriyetimi elimden çalmasına izin veririm, ya da ona karşı çıkarak, ruhumun o kişi tarafından zede görmesini engellerim: Seçim bizim.

Zihnimiz de ‘otomatiğe bağlanmış’ olan davranış örüntümüzü keşfettikten sonra, geldi asıl iş onu kırmaya. Sevgili Tanrı misafiri, pozitif düşünce gücünü hayatımıza geçirmek ise, o kalıpların tam da panzehiridir. Olumlamalarımızın faydasını görebilmek için de, onların hangi ruh ve iç hallerde bizlere yarar sağladığını inceleyeceğiz.  

Güzel kardeşim, bu olumlamalar işte aslında bize iyi gelen sağlıklı psikolojik sınırlarımızdır. Olumlama nasıl yapılmalı, bu seansda onu detayına kadar araştırarak öğrenecegiz, zira herkesin ruh halleri farklı olduğu için de, her olumlama herkese iyi gelmeyebilir. Herkese özel iyi gelen pozitif düşünce gücünü kişisel olarak belirleyerek, içimizi hergün acıtan o negatif davranış kalıplarına da meydan okuyacağız. Ayrıca da bana göre pozitif olumlamalar birer duadır.

Bana göre üstün başarı, kendi kendini her konuda motive etme gücüne sahip olmakla başlar sevgili Tanrı misafiri. 

Yıllar sürdü gerçekten, içimden, kendimi aşağılama hislerini, düşüncelerini, davranışlarını atabilmek. Bunu bugün çok daha rahat algılıyorum, zira ben birçok hislerimi ve davranış kalıplarımı yazarak, o sabırlı kağıtlara döktüm yıllar yılı. Geçmişte not almış olduklarım, bugün bana nerelere gelebilmiş olduğumu o kadar güzel anlatıyorlar ki. Ve motivasyon denen o muhteşem olgu var ya, beni, her yere yıkılışımda elimden tutarak, ‘devam yürü, eninde sonunda başaracaksın!’ diyerek hep ayaklarımı sertçe toprağa basmamı sağladı.

Motivasyon olgusunu ne zaman ve nasıl geliştirdim tam olarak bilmiş değilim, kendimi bildim bileli hep içimde hissettim onu; belki de o duygu bana bir Tanrı hediyesi.

Grup seminerlerinin pozitif gücü artık çoktan araştırılmış ve onaylanmış kıymetli kardeşim. Bir konuda ekip haline gelebildiysek eğer, bu o konudaki hemfikirliliğimizi ispatlamış oluruz. Hayatın ana temel kanunlarından birisi de, insanın, insan topluluklarında ‘insanlaşarak’ kendisini geliştirmis olmasıdır. Bana kalırsa, bir gruba herkes evvela bir farklılık getirir, ve o çeşitlilikten de başka bir olağanüstü tür doğar. Örneğin, bir ağacın önce özel bir toprağa, sonra suya, sonra da güneşe ihtiyacı var, serpilip gelişebilmesi ve daha çok meyve (ve tohum) verebilmesi için. Bunlardan birisi eksik olduğunda, olacak manzarayı sen düşün.

Bunun önemine gelince, örneğin psikolojiye göre, biz çocuklarımızın sağlıklı eğitimi hakkında konuşarak ya da anlatarak, onlara nasihatler vererek neredeyse hiç yol alamayız. Bizler duruşumuzla ve sağlıklı tavrımızla çocuklarımızın pırıl pırıl ahlak sahibi ve duyarlı olabilmelerini sağlayabiliriz. Nitekim toplumları da sonuçta yetiştiren bizleriz, dilersek onları aydın, barışçıl ve sağlıklı yetiştiririz, dilersek de bilgi eksikliğimiz yüzünden sağlıksız ve ortalıkları yakıp yıkan kişi olarak yetiştiririz.

Bunun önemine gelince, örneğin psikolojiye göre, biz çocuklarımızın sağlıklı eğitimi hakkında konuşarak ya da anlatarak, onlara nasihatler vererek neredeyse hiç yol alamayız. Bizler duruşumuzla ve sağlıklı tavrımızla çocuklarımızın pırıl pırıl ahlak sahibi ve duyarlı olabilmelerini sağlayabiliriz. Nitekim toplumları da sonuçta yetiştiren bizleriz, dilersek onları aydın, barışçıl ve sağlıklı yetiştiririz, dilersek de bilgi eksikliğimiz yüzünden sağlıksız ve ortalıkları yakıp yıkan kişi olarak yetiştiririz.

Geldiğimiz toplumdan öğrenmiş olduklarımızın aksine biz, psikolojinin ışığında ruhumuza asıl iyi gelen ahlakları, güzellikleri ve sağlıklı davranışları öğreneceğiz: Adalet, vicdan, sevgi, erdem, huzur, bilim ve barışsal olguları soruşturarak onları tanıyarak, hayatımıza geçireceğiz